مسجد عبدالله بانو، تا اواخر دهه 70 خورشیدی و اوائل دهه 80 با همان بافت سنتی و قدیمی خود میزبان و پذیرای اجتماعات مختلف مذهبی، دینی و آئینی بوده است. در این دوره ساختمان اصلی مسجد که پس از احداث خیابان جدید دستخوش تغییر و تحولاتی شده بود، همچنان و به صورت همزمان محل مراجعه مومنین و مومنات بود. لیکن لزوم ایجاد فضای مناسب و شایسته ای که در کنار محیط اصلی مسجد، مأمنی برای برگزاری مراسم و برنامه های مذهبی متداول باشد، به شدت احساس می شد. از این جهت بود که اندیشه ساخت بنای کنونی زینبیه و الحاق آن به مسجد قوت گرفت و با استعانت از الطاف و توجهات ویژه خدای متعال، همکاری و مساعدت مسئولین در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، اداره اوقاف و امور خیریه و البته همیاری و همدلی مردم و خیرین دلسوز و متدین شهرستان شوشتر این مهم به سرانجام رسید.

آنچه که از ظواهر امر و قول برخی متاخرین قابل اتکا و اشاره است، بر این نکته دلالت دارد که محل کنونی زینبیه، در حدود 100 سال قبل (و شاید بیش از آن) مکتب خانه ای جهت تعلیم و تربیت و تحصیل علوم مختلف بوده و بسیاری از مردم آن عصر در این مکان با علوم دینی، ادبیات، حساب و خواندن و نوشتن و ... آشنا شده اند. علیهذا، با گذشت زمان و رونق مدارس به سبک و سیاق مدرن و پیشرفته، این مکتب خانه نیز به دست فراموشی سپرده شده و تعطیل می شود. 

در سال 1359 و پس از آغاز جنگ تحمیلی،  همزمان با مهاجرت تعداد زیادی از هموطنان و هم استانی های جنگ زده به شهرستان شوشتر، این محل در اختیار یکی از این خانواده ها قرار گرفت تا سرپناه روزهای تنگ و سخت ایشان شود. علیهذا، پس از گذشت زمان  زیاد و  تا سالهای آغازین دهه 80 خورشیدی این محل به صورت مسکونی اداره می شد.

به هر روی در سال 1382 خورشیدی به همت هیأت امنای مسجد و مشخصاً آقایان مرحوم حاج طاهر کرک زن و مرحوم حاج احمد زعفرانی مراحل قانونی و اداری لازم جهت تخلیه محل، تخریب ساختمان نیمه مخروبه آن و ساخت بنایی به روز و قابل قبول به نام زینبیه مسجد عبدالله بانو آغاز و نهایتاً در سال 1384 به سرانجام رسید.